14.5.09

Στη χώρα του παραμυθιού

Αν κάτι έχει διαφοροποιηθεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, δεν είναι η ύπαρξη της διαφθοράς ή η αλαζονεία της εξουσίας. Είναι η αίσθηση οτι ζεις στη “χώρα του απόλυτου παραμυθιού”.

Η αντιστροφή της πραγματικότητας, ο διαρκής “αυριανισμός” του μαύρου που γίνεται άσπρο, τα “ελαστικά” όρια της κάθε λογικής επιχειρηματολογίας είναι στην ημερήσια διάταξη. Σύμφωνα με τη “διολίσθηση” αυτή το σκάνδαλο της Siemens είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι “διαχρονικό και διακομματικό”. Φυσικά και είναι σημαντικό, γιατί αφορά μίζες και μαύρο πολιτικό χρήμα. Το Βατοπέδι όμως, που έχει την παγκόσμια πρωτιά να έχουν ανταλλαγεί νερά μιας λίμνης (!) με απτή (και ακίνητη) περιουσία του ελληνικού λαού, μάλλον δεν είναι τόσο άξιο λόγου...


Στη δίνη της προεκλογικής σύγκρουσης, ο Κώστας Καραμανλής προσπαθεί να υπερασπιστεί την (θεσμικής εκτροπής) επιλογή του να κλείσει τη δεύτερη περίοδο αυτής της Βουλής (και μαζί με αυτήν να παραγράψει τα σκάνδαλα που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες θα παραπέμπονταν στο Κοινοβούλιο) - και επικαλείται “προηγούμενες περιπτώσεις”. Χωρίς “ζωντανά και σπαρταριστά” σκάνδαλα φυσικά. Και αντεπιτίθεται στον αντίπαλο του Γιώργο Παπανδρέου, κατηγορώντας τον για “όξυνση”, “σκανδαλολογία” και “δυσφήμιση της χώρας στο εξωτερικό”.

Η πρώτη, πιο απλοϊκή ανάλυση από εκλογολόγους είναι οτι την όξυνση τη χρειάζεται η ΝΔ, που έχει χαμηλή συσπείρωση, λόγω απογοήτευσης των οπαδών – και όχι το ΠΑΣΟΚ.
Οι πληροφορίες από το πολιτικό ρεπορτάζ λένε επίσης οτι η όξυνση αποδίδει – και στη Ρηγίλλης είναι ευχαριστημένοι.

Ο όρος “σκανδαλολογία” υπονοεί οτι τα σκάνδαλα δεν είναι “υπαρκτά” ή “σημαντικά”, αλλά ανασύρονται τεχνηέντως από τον αντίπαλο, για να κερδίσει ψήφους. Μάλιστα, για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ο ιατρικός/ψυχολογικός όρος “βουλιμία”, για να περιγράψει την επιθυμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση (λες και υπάρχει άλλη προοπτική για μια αξιωματική αντιπολίτευση). Ασχέτως, αν πολλές πληροφορίες, πάλι από το πολιτικό ρεπορτάζ, συγκλίνουν οτι το ΠΑΣΟΚ δεν πολυθέλει εκλογές τώρα – αλλά ίσως σε ένα χρόνο, ώστε να έχει υποχωρήσει η οικονομική κρίση.

Ο “διασυρμός της χώρας στο εξωτερικό” βεβαίως δεν είναι τα ίδια τα σκάνδαλα, οι οικονομικές επιδόσεις και η δυσπιστία για τη δανειοδότηση, οι πυρκαγιές, τα δημοσιεύματα για τα Δεκεμβριανά, η ατιμωρησία, η διαρκής προετοιμασία για εκλογές αν τα γκάλοπ τις επιτρέψουν, οι καταδίκες από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και οι “νουθεσίες” από την Κομισιόν. Είναι μια ομιλία σε βρετανικό πανεπιστήμιο. Και “πατριώτες” είναι αυτοί που κρύβουν τη βρώμα κάτω από το χαλί...

Το χειρότερο όμως είναι η “πικρή” (;) διαπίστωση ενός άλλου στελέχους της κυβερνώσας παράταξης – με αφορμή την τραγελαφική υπόθεση Παυλίδη: “Μας κάνει ζημιά, διότι η παράταξη μας ήταν ταυτισμένη με την ηθική”. Ανεξαρτήτως του αν αυτός που το είπε το πιστεύει, το δυστύχημα είναι οτι υπήρξαν (και ίσως ακόμα υπάρχουν) πολίτες αυτής της χώρας, που το πιστεύουν...

Μέσα σε αυτό το “θέατρο του παραλόγου”, με το “κούνημα του δαχτύλου” να αποδίδει το ύφος του πραγματικού πολιτικού εκβιασμού, η παραίτηση ενός άλλου πρώην υπουργού (με άγνωστο πόσο “λερωμένη τη φωλιά του”, αλλά με την ελάχιστη υπόνοια) δίνει την αντίστιξη. Που ουδόλως φυσικά μας παρηγορεί για την αλλαγή κινήτρων των περισσότερων πολιτικών ή την αναβάθμιση του δημοσίου βίου.

Αν η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας περιορίζεται στον καυγά της διαφοράς (αν θα είναι πάνω ή κάτω από το 3%), την ώρα που τα ποσοστά τους είναι με το ζόρι της τάξης του 30%, αν η εσωστρέφεια μας περιορίζει τον πολιτικό διάλογο σε επίπεδο επαρχιακού καφενείου, που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στον πλανήτη κι αν ο ελληνικός λαός συνεχίζει να ψηφίζει για το Ευρωκοινοβούλιο διασπείροντας την ψήφο του σε “ψηφοδέλτια διαμαρτυρίας και ανυπακοής” - τότε διεκδικούμε τον τίτλο της πιο “υποκριτικά αντιευρωπαϊκής, μεσογειακά αντιδραστικής, συμφεροντολογικά μικροαστικής και φανατικά αυτοκαταστροφικής χώρας” σ' αυτή την ήπειρο.

Ο Έλληνας ψηφοφόρος παραμένει εγκλωβισμένος στο “συμφεράκι” του και στις αδυναμίες του – κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και αρνούμενος να αναγνωρίσει το (όποιο) σύγχρονο, θετικό και αξιόλογο. Παρατηρώντας μια αυτοκαταστροφική και δημαγωγική αριστερά, ξεχνάει πόσο πιο γελοία μπορεί να είναι μια σοβαροφανής και απροσχημάτιστη δεξιά. Και εξακολουθεί να υποθηκεύει το μέλλον του, αφήνοντας την τύχη του στα χέρια αυτών που αν τους επέλεγαν οι Βαλκάνιοι γείτονες του, θα τους περιφρονούσε αλαζονικά...




Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 13.05.09

"Επί του πιεστηρίου": Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει στην Καθημερινή για την αποχή στις ευρωεκλογές.

Η φωτό είναι από το in.gr

To post συνοδεύεται από το αμερικανο-βρετανικό συγκρότημα της acid-jazz Young Disciples.

buzz it!

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, αγαπητέ Προκόπη. Τα πράγματα έχουν όπως τα λες. Θεωρώ, αν και δεν είμαι αρκετά μεγάλη σε ηλικία (28) ώστε να έχω προλάβει τις έντονες περιόδους του 60 και του 70, πως είναι η πρώτη φορά μετά από το 1974 που βρισκόμαστε σε πραγματικό πολιτικό και κατ'επέκταση κοινωνικό αδιέξοδο. Από τη μία έχουμε τη γελοία και σοβαροφανή δεξιά και από την άλλη τη δημαγωγική αριστερά, όπως πολύ εύστοχα τις χαρακτηρίζεις. Θα συμπλήρωνα και τα "ό,τι ναναι" άκρα τους,τα οποία με στη στάση τους βοηθούν στη διατήρηση αυτου του αδιεξόδου-προς Θεου, δεν ταυτίζω τους ακροαριστερούς με τις φασίζουσες μορφές του ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή. Στη μέση το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου να προσπαθεί να προσφέρει έναν αέρα ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην εγχώρια πολιτική σκηνή, αλλά να ταλαιπωρέιται ακόμη από ιστορίες-αμαρτίες των στελεχών του. Βέβαια ο Τσουκάτος, ο Μαντέλης, ο Σημίτης(εδώ διατηρώ επιφυλάξεις για την ορθότητα της πράξης) διαγράφηκαν, ο Βερελής παραιτήθηκε, στην τελική οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του τιμώρησαν το κόμμα 2 συνεχείς τετραετιες και παρολίγον το τίμημα να ήταν μοιραίο (διάσπαση). Κάποιοι άλλοι μας κουνάν το δαχτυλάκι με όψιμο ύφος και πουλάν λίμνες και ποτάμια εις το όνομα του Κυρίου, κάποιοι λιγότερο ιλουστρασιόν κάνουν γαργάρα το κλείσιμο της Βουλής-ίσως να θέλουν και αυτοί τον Γερμανό τους... Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη, κάποτε μας είχες υποσχεθεί "κράξιμο"...αναμένω (σε αναμένα κάρβουνα)...

ΕΛΕΝΑ

Roadartist είπε...

Δυστυχώς όσο μεγαλώνω, βλέποντας και ακούγοντας τους γύρω μου (ακόμα και κοντινούς συγγενείς) βεβαιώνομαι ότι ο Έλληνας δεν ψηφίζει για να κυβερνήσει ο καλύτερος.. Αλλά σαν όντως ένας αυτοκαταστροφικός βλάκας. Βρίζουν τους πολιτικούς κ μετά τους ξαναψηφίζουν.. "κολλημένοι" στις ίδιες αντιλήψεις των προπαππούδων τους.. Έλεος δηλαδή.. Με τέτοια νοοτροπία δεν θα αλλάξει αυτός ο τόπος..

Ευάγγελος είπε...

Αγαπητέ Προκόπη, επιμένω να είμαι από εκείνους που επιδιώκουν να μη γυρίζει ο κόσμος την πλάτη στην πολιτική. Χαίρομαι, εφόσον απολαμβάνοντας τις απόψεις σου, συμβάλλεις με την ανάρτησή σου ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Η πολιτική δεν είναι ηθική, αλλά η τεράστια ευθύνη του Κώστα Καραμανλή και των κυβερνήσεών του δεν είναι ότι πρωταγωνίστησαν και πλειοδότησαν επί πέντε χρόνια σε όσα κατηγορούν σήμερα τον Γιώργο παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ότι αδυνατούν ν' αντιληφθούν ότι είναι κυβέρνηση κι όχι αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Ευθύνονται γιατί παρέσυραν ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που πίστεψε ότι μπορούν να προχωρήσουν κι άλλο μπροστά τα πράγματα στον τόπο μας, να συνεχίσουν οι "σεμνοί και ταπεινοί" το έργο της προόδου. 'Ολους αυτούς, όπως κι όλο τον λαό, όχι μόνο τους διέψευσαν αλλά τους έκαναν να κρύβονται σαν ποντικοί, να ντρέπονται να πουν στο εξωτερικό ότι είναι έλληνες, να φοβούνται για το μέλλον τους, να λυπούνται για τη μιζέρια και την ισοπέδωση. Γι' αυτό ευθύνεται ο Καραμανλής κι ο χρυσωμένοι ΟΝΝΕΔίτες του, όλοι εκείνοι που βρέθηκαν ξαφνικά με τα κλειδιά του κράτους στα χέρια και νόμισαν ότι κρατούσαν για πάντα τα κλειδιά του παραδείσου. 'ηξερε σε ποιους απευθυνόταν με τη χειρονομία του ο Παυλίδης... Το είδαμε κι εξεκολουθούμε να το βλέπουμε καθημερινά. Η πολιτική δεν είναι ηθική, εκτιμώ ότι θα συμφωνείς αγαπητέ Προκόπη, υπάρχουν όμως -και πρέπει να τους τιμούμε και να τους προβάλουμε- ηθικοί πολιτικοί...

Meropi είπε...

Δεν ξέρω αλλά μου ακούστηκε κάπως οξύμωρη η φράση ότι η "παράταξη μας ήταν ταυτισμένη με την ηθική”. Πότε ήταν και δεν το πήρα είδηση?
Όσο δε για το άλλο οξύμωρο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση διασύρει τη χώρα στο εξωτερικό, τι να πω? Ας θυμηθούμε λίγο τη περιβόητη "απογραφή" που ούτε λίγο, ούτε πολύ ομολογήσαμε ότι είμαστε, ως χώρα, ψεύτες και απατεώνες!!!! Όταν μάλιστα μετά από λίγο καιρό η ίδια η Ε.Ε., τροπον τινά δικαίωσε τον τρόπο υπολογισμού των στρατιωτικών δαπανών που γινόταν πριν την απογραφή.
Συμφωνώ με τον @Ευάγγελο ότι υπάρχουν και τίμιοι πολιτικοί. Ας φροντίσουμε να στέλλουμε αυτούς στη Βουλή

Prokopis Doukas είπε...

@Έλενα: Με τον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύομαι λίγο, αλλά κάνει το παν - π.χ. με την ανακοίνωση του ευρωψηφοδελτίου του...

@Roadartist: Ξέρετε τη γνωστή "ασθένεια ανωριμότητας", που μας χαρακτηρίζει - και λέγεται "μετατρέπω το θέλω μου σε λογικό επιχείρημα";

Εγώ εξακολουθώ να απορώ πάντως πώς κάποιοι άνθρωποι ψηφίζουν (κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν) κάποιους πολιτικούς - τους οποίους εγώ ντρέπομαι να χαιρετήσω δια χειραψίας (παρά την επαγγελματική μου "υποχρέωση")...

@Ευάγγελος: Όταν όλοι γύρω μου "ούρλιαζαν" πριν από 5 χρόνια "να φύγουν οι Πασόκοι", απαντούσα "έχετε δίκιο, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι απαραίτητο συστατικό της δημοκρατίας - αλλά μήπως έχετε υπ' όψιν σας τι έρχεται;" Νομίζω οτι μετά από 5 χρόνια δικαιώθηκα, με την έννοια οτι είναι σαφές στους περισσότερους...

@Μερόπη: Το έλεγαν οτι το πίστευαν αγαπητή, το έλεγαν... Τέτοια κουτοπόνηρη αφέλεια...

MadNihilist είπε...

Drill and grill (Μια απλή συμβουλή για να επιβιώσετε στις συζητήσεις καφενείου. Προσωπικά έχω αποφασίσει πως τον επόμενο/-η που θα μου πει τη γνώμη του για τις Ευρωεκλογές χωρίς να ξέρει κατά πού πέφτουν οι Βρυξέλλες θα τον/την κάνω να κλάψει,σόρι).

Κατ'αρχήν οπλιστείτε με ψυχραιμία παρουσιαστή τηλεοπτικού παιχνιδιού. Μόλις ο συνομιλητής ή συνομιλήτριά σας επιτεθεί στα αυτιά σας με ασυναρτησίες του τύπου "Αχ, καλέ φέτος θα ψηφίσω ΛΑΟΣ (ή ΚΚΕ ή Δράση, peu importe)... Οι άλλοι είναι όλοι λαμο-ο-όγια-α-α-α-α," αντεπιτεθείτε με τρίβια:

"Πόσους ευρωβουλευτές θα έχει η Ελλάδα στο επόμενο Ευρωκοινουβούλιο χρυσό μου; Α, δεν ξέρεις ε; Στο προηγούμενο, μήπως άκουσες; Α, ούτε κι αυτό το ξέρεις. Τότε θα ξέρεις ίσως να μου πεις τρία ονόματα Ευρωβουλευτών --από όποιο κόμμα να'ναι! Α, δεν μπορείς να θυμηθείς τρεις (το ούζο θα φταίει.) Τότε πες μου *έναν*, όλο και κάποιο ονοματάκι θα έχεις ακούσει -- τον αγαπημένο σου!" (Να σας απαντήσουν πάντως "Λαμπρινίδης επειδή φοράει ωραίες γραβάτες και είναι αντιπρόεδρος της LIBE", χλωμό... Εξ άλλου όσοι δεν σκαμπάζουν από Ευρώπη αμφιβάλλω αν έχουν γούστο στις γραβάτες ... =))

Prokopis Doukas είπε...

@MadNihilist: Επιμένω - διεκδικούμε τον τίτλο της πιο “υποκριτικά αντιευρωπαϊκής, μεσογειακά αντιδραστικής, συμφεροντολογικά μικροαστικής και φανατικά αυτοκαταστροφικής χώρας”, σ' αυτή την ήπειρο...

maximus είπε...

Χαρακτηριστικό των παραμυθιών όπως θα ξέρετε είναι η αοριστία στην αφήγηση, στην ύπαρξη ή μη κάποιων ηρώων, στην τοποθεσία και στον χρόνο. Όλα είναι θολά ή υποτίθεται γνωστά. Οι καταστάσεις είναι συνήθως ακραίες ώστε να τελικά κατανικηθούν τα ανυπέρβλητα εμπόδια. Το μέλλον πολλών πρωταγωνιστών μένει απροσδιόριστο αλλά σίγουρα εμείς θα "ζήσουμε καλύτερα" για κάποιο λόγο. Η χώρα του δικού μας παραμυθιού βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την χώρα των θαυμάτων αλλά με αυτή της "παραμύθας". Η λέξη παραμύθι είναι και συνώνυμο του ψέματος και της απάτης.

Ο τίτλος σας μου δημιούργησε μια ρομαντική προσέγγιση...

Prokopis Doukas είπε...

@Μaximus: Της παραμύθας λοιπόν...
Έγραψα αυτό το κομμάτι, γιατί θεωρώ οτι έχει φτάσει πια στο "αμήν" η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, στον "πολιτικό διάλογο"...
Αυτό βεβαίως δεν είναι προνόμιο κανενός χώρου - αλλά σε κάποιους απαντάται "ανερυθρίαστα"...

Ανώνυμος είπε...

Συνήθως τα παραμύθια, έχουν χαπι εντ... Αλλά εδώ μάλλον μιλάμε για μια ιστορία πολύ γκόθικ...

Επίσης το κακό είναι, ότι η πλειοψηφία της χώρας του παραμυθιού, συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου και εναλλάσσει γνωστές και μη εξαιρετέες οικογένειες στους "θρόνους" της εξουσίας...

Meropi είπε...

-@Προκόπη μου,
πέρασα να σου πω ότι διάβασα σήμερα τη συνέντευξη σου στο "free Sunday" για το ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας και μου άρεσε πολύ.

Prokopis Doukas είπε...

@Spastos Petalakis: Το πλήθος διψάει για κληρονόμους και για πρίγκηπες όμως...

@Μερόπη: Ετοιμαζόμουν να την ανεβάσω και με πρόλαβες... :-) Ευχαριστώ!

ShareThis