1.4.11

My 10 best movies

Από τη Lifo - και με χορταστικά video, που βρήκε ο Πάνος Μιχαήλ.




Casablanca (1942) dir. Michael Curtiz


Για το ατέλειωτο στυλ ενός love story, με τον κυνικό (αλλά πληγωμένο όπως πάντα από μέσα) Humphrey Bogart να ενσαρκώνει το δίλημμα της Αμερικής μπροστά στο ναζισμό. Για το αξεπέραστο “As Time Goes By”. Για τις ατάκες της ταινίας που έμειναν διαχρονικές "You played it for her, you play it for me", "Here's looking at you, kid", "Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship", "Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine" - και για άλλες που σατιρίζουν τα αγγλικά των προσφύγων Ευρωπαίων, όπως το αμίμητο “What watch? Nine watch! Such much?” Για το εξαιρετικό καστ, γεμάτο από καρατερίστες ολκής - όχι μόνο του Hollywood. Γιατί οτιδήποτε ξενέρωτο, όπως η Ingrid Bergman (καλύτερη από πολλά άλλα φιλμ) και ο σύζυγος της Paul Henreid, χάνεται μπροστά στην πολιτική στράτευση της ταινίας και στην ανάγκη να εμψυχωθεί ο ελεύθερος κόσμος, απέναντι στον Άξονα...



Lawrence Of Arabia (1962) dir. David Lean


Γιατί είναι το απόλυτο βρετανικό “αποικιοκρατικό” έπος. Για την αναπαράσταση μιας άγνωστης σε μας ιστορίας - και τα παιχνίδια των Βρετανών στη Μέση Ανατολή, με έναν μάλλον ασήμαντο και απρόβλεπτο αξιωματικό να ξεσηκώνει τους Άραβες εναντίον των Τούρκων. Για τη συγκλονιστική τρέλλα και λάμψη στο πανί του Peter O’ Toole. Για το ανεπανάληπτo all-star cast (Alec Guiness, Omar Sharif, Anthony Quinn, José Ferrer). Για τη συγκλονιστική μουσική του Maurice Jarre. Για τις απίστευτες εικόνες που συνέλαβε η κάμερα, σε αυτό το πολεμικό “γουέστερν” της ερήμου...



Blade Runner (1982) dir. Ridley Scott


Γιατί είναι το ωραιότερο μελλοντολογικό φιλμ-νουάρ που ξέρω. Για το πιο προχωρημένο και στυλάτο production design, τουλάχιστον για την εποχή του. Για την ανεπανάληπτη γοητεία της Sean Young - τουλάχιστον στα εφηβικά μου μάτια. Για την ατάκα του αρχηγού των “ρέπλικας” Rutger Hauer “Wake Up! Time to die...” - και τον μονόλογο της απόγνωσης και της σοφίας πριν το θάνατο. Για τη δυστοπική ματιά στο κοντινό μέλλον της γης, αν δεν σταματήσουμε να την κάνουμε σκουπιδότοπο. Για την έξυπνη και λελογισμένη χρήση των τεχνολογικών ευρηματων. Για την ερμηνεία και την αφήγηση του Ηarisson Ford, που έκτοτε δεν έχει παίξει πολύ καλύτερα κάποιο ρόλο. Για την απόδοση της επιστημονικής φαντασίας του Philip K. Dick, χωρίς το σύνηθες ανικανοποίητο συναίσθημα...



Big Chill (1984) dir. Lawrence Kasdan


Αυστηρά προσωπικό των νεανικών μου χρόνων. Πρώτα απ’ όλα, για το εξαιρετικό soundtrack της Motown, με ολίγη από Rolling Stones (στην εξαιρετική εναρκτήρια σκηνή της κηδείας). Αλλά και για το story μιας νεανικής παρέας, που ξαναβρίσκεται για ένα Σαββατοκύριακο, με αφορμή την αυτοκτονία του Kevin Costner (που δεν φαίνεται, ως πρόσωπο, πουθενά στην ταινία). Για το πολύ συμπαθητικό σενάριο και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan - και τον χειρισμό των συναισθημάτων. Για τη Porsche του William Hurt (που δεν μπορεί πια να κάνει σεξ, αλλά βρίσκει τρυφερή παρέα στη Meg Tilly) και την αποτυχημένη προσπάθεια του τηλεστάρ Tom Berenger να κάνει φιγούρα στον τροχαίο - και να τους γλυτώσει από την κλήση. Για το υπόλοιπο all-star cast (Kevin Kline, Glenn Close, Jeff Goldblum) - ακόμα στα νιάτα τους. Για τη συνολική γλύκα...



Brazil (1985) dir. Terry Gilliam


Γιατί είναι η πιο ευρηματική μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, που έγινε ποτέ. Γιατί, μαζί με το “A Fish Called Wanda” (1988, dir. John Cleese) είναι η ωρίμαση του πνεύματος των Monty Pythons - στο ζενίθ. Για την ανελέητη σάτιρα της γραφειοκρατίας και της τρομολαγνείας, μαζί με μια ρομαντική, παραμυθένια ονείρωξη - κι όλα αυτά στην ατμόσφαιρα του οργουελιανού 1984. Για τον Robert De Niro, τον Michael Palin και τον Bob Hoskins. Γιατί ήταν μπροστά από την εποχή του και στο production design. Για τη μελωδία του “Brazil”, που διαπερνά όλο το έργο - ρεσιτάλ του βρετανικού κινηματογράφου. Μόνο ο John Cleese ξεπέρασε τον συνάδελφο του, στην επίσης ανεπανάληπτη “Wanda”, όταν ο Kevin Kline αναφωνεί μπροστά στα γυμνά στήθη της εκθαμβωτικής Jamie Lee Curtis “Il duo trulli di San Marco” - και αργότερα την πιάνει επ’ αυτοφώρω με τon Cleese που την ερεθίζει, μιλώντας της ρώσικα...



Seven (1995) dir. David Fincher


Το σοκ της ζωής μου, δεδομένου οτι δεν μου αρέσουν καθόλου τα θρίλερ τρόμου. Πρώτη εντύπωση καθηλωτική, το design των τίτλων - όνειρο για κάθε γραφίστα (μόνο το Matrix πλησίασε, αλλά ήταν περισσότερο εντυπωσιακό και λιγότερο artwork). Δεύτερον, η γκρίζα, απελπιστική ατμόσφαιρα “κόλασης” που το διαπερνά και το ευφυές production design. Για τη συμμετρία των 7 αμαρτημάτων και την τέλεια εξέλιξη της πλοκής του. Για το σατανικό τέλος. Για την έξοχη παρουσία του Brad Pitt, του Morgan Freeman, της Gwyneth Paltrow και του συγκλονιστικού serial killer Kevin Spacey. Για το εμπνευσμένο soundtrack, που περιλαμβάνει από Bach, μέχρι “Speaking Of Happiness”...



Usual Suspects (1995) dir. Bryan Singer


Για τον υφέρποντα τρόμο και την μυστήριο που πλέκει σε όλη τη διάρκεια της. Για την απογείωση από φιλμ νουάρ, σε κάτι που περιλαμβάνει όλες τις ταινίες απάτης, μαζί. Για τους καρατερίστες ολκής, όπως ο Pete Postlethwaite και τη γνωριμία με τον Benicio del Toro. Για την ασύλληπτη βία του μυθικού Keyser Soze. Για την έμπνευση του τίτλου από την ατάκα “Round up the usual suspects”, που λέει ο Claude Rains στο Casablanca. Για τη συγκλονιστική μεταμόρφωση, στο φινάλε - και πάλι του Kevin Spacey, που μαζί με το (παρακμιακό αριστούργημα) “American Beauty” ολοκλήρωσε την τριλογία που τον καθιέρωσε...



Matrix (1999) dir. Larry and Andy Wachowski



Γιατί ήταν το απόλυτο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, για την αλλαγή της χιλιετίας. Για τη σύλληψη του, οτι όλοι μπορεί να ζούμε μια εικονική πραγματικότητα και την αλληγορία για το σημερινό τρόπο ζωής. Για την αισθητική των τίτλων αρχής. Για τις αναφορές του στην κουλτούρα των χάκερ και στα άλλα είδη σινεμά δράσης και φαντασίας. Για την αμίμητη ανάλυση της μηχανής στον Lawrence Fishburne, οτι το ανθρώπινο είδος είναι μια μάστιγα, ένας καρκίνος του πλανήτη - κι οτι το μόνο είδος οργανισμού που μοιάζει σε συμπεριφορά καταστροφής του ζωτικού του περιβάλλοντος, είναι οι ιοί. Για “σκηνή του lobby” με τις μάχες στους τοίχους και την χορογραφική κάμψη των σωμάτων, ώστε να αποφύγουν τις σφαίρες. Για το ανεπανάληπτο στυλ στα γυαλιά και στα ρούχα. Για τον Keanu Reeves και την μοιραία αίσθηση του “διαλεχτού”, που ενσάρκωνε...


High Fidelity (2000) dir. Stephen Frears


Γιατί το να ζεις κάθε μέρα μέσα σ’ ένα δισκάδικο ήταν ανέκαθεν γοητευτικό για μένα. Πόσο μάλλον το να αναγάγεις τη δημιουργία συλλογών και την εγγραφή κασετών σε επιστήμη - πιο οικείο δεν γίνεται. Όσο για τις αναζητήσεις και τις αναστολές του εργένη John Cusack, επίσης. Για τη μουσική που διαπερνά όλη την ταινία. Για τις πολύ όμορφες παρουσίες της Catherine Zeta-Jones και της Lisa Bonet - και την σουρεαλιστική του Jack Black. Κωμωδιούλα, αλλά με μελωδική γεύση frustration...


Goodnight And Good Luck (2005) dir. George Clooney


Το απόλυτα πολιτικό έργο, μέσα σε καπνούς jazz ερμηνείας. Για την πραγματική ιστορία του δημοσιογράφου που αντιστάθηκε στον μακαρθισμό. Για την ερμηνεία του David Strathairn και την αποτύπωση της πνιγηρής ατμόσφαιρας της εποχής. Για το στυλ του Clooney και του Robert Downey Jr. Για τα έξοχα ατμοσφαιρικά ιντερλούδια της Dianne Reeves. Για την (ή το πώς θα έπρεπε να είναι η) τηλεοπτική δημοσιογραφία, ρε γαμώτο...





Έμειναν επιλαχούσες, μεταξύ άλλων:

Rear Window (dir. Hitchcock - για το ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Grace Kelly), The Sting (για τους δύο κούκλους Redford/Newman), Cabaret, La Nuit Americaine (του Francois Truffaut), All That Jazz, Belle Epoque, Α Fish Called Wanda, Les Invasion Barbares (H Επέλαση των Βαρβάρων), The Hunt For Red October (λατρεύω τον Sean Connery), Pulp Fiction (για την τρέλλα της Uma Thurman), Il Postino, Scent Of A Woman (για το ανεπανάληπτο tango του τυφλού Al Pacino), Malena (για την ατμόσφαιρα της και την εκρηκτική Monica Belucci), Amelie, Match Point (για το επίσης ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Scarlet Johannson), Gran Torino (για το μήνυμα της έμπρακτης μετάνοιας του Clint Eastwood), Kill Bill, Soulkitchen, Avatar (για το production design), King’s Speech.











Οι φωτό είναι διαδοχικά από τα www.thecia.com.au, www.astheticsense.com, www.fataculture. wordpress.com, www.rathausartprojects.com, www.wellyousaythat. blogspot.com, www.planetill.com, www.supermaw.com, www.blogcdn.com, allmoviephoto.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The Best Is Yet To Come" από τον Καναδό Michael Buble.

buzz it!

17 σχόλια:

themos είπε...

Εισαι σιγουρος οτι θελεις να αφησεις τον Kubrick απ'εξω;

Prokopis Doukas είπε...

@Themos: Α, μα είπαμε. Δεν είναι οι ταινίες που εκτιμώ πιο πολύ ή είναι οι "καλύτερες" αντικειμενικά. Είναι αυτές, που για κάποιο λόγο, με μάρκαραν. Από τον Κιούμπρικ, μόνο το "2001, A Space Odyssey", θα μπορούσε να είναι στη λίστα...

Γιωργος Διαλλινας είπε...

Προκόπη τι λες για μια άλλη λιστα, τη δικία μου..

1. The Seventh Seal -Bergman
2. The Sacrifice- Tarkovski
3. 8½-Fellini
4. La notte-Antonioni
5. On the Waterfront-Kazan
6. Accattone-Pazolini
7. Shadows-Cassavetes
8. Il Gattopardo-Visconti
9. Ladri di biciclette-De Sica
10. The Godfather-Coppola
11. Au bout du soufflé-Godard
12. The Touch of Evil-Welles
13. The servant-Losey
14. Soleil trompeur-Michalkov
15. Berlin Alexanderplatz-Fassbinter
16. The Unforgiven-Eastwood
17. Babel-Inaritu
18. Reconstruction- Boe
19. Manhattan-Allen
20. Θίασος-Αγγελοπουλος

Γιώργος Διαλλινάς

Elias είπε...

Ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι οι βαμμένοι φαν του Φίλιπ Ντικ είμαστε υπαρξιακά διχασμένοι ως προς το Blade Runner. Αναγνωρίζουμε μεν ότι ήταν μια άρτια και καλογυρισμένη ταινία, καμιά σχέση με την πλειονότητα των ταινιών ΕΦ, από την άλλη όμως τη μισούμε επειδή άλλαζε/διαστρέβλωνε έντονα το Ηλεκτρικό Πρόβατο. Οπότε, θεωρούμε ότι η ταινία εμπνεύστηκε από το Ηλεκτρικό Πρόβατο (δεν ήταν όμως η μεταφορά του στον κινηματογράφο).

Επίσης, θεωρούμε ότι και το Matrix ήταν κλοπή από τον Ντικ - όχι από κάποιο συγκεκριμένο έργο του, αλλά η ιδέα της ήταν εντελώς ντίκεια. Αν δεν είχε υπάρξει ο Φίλιπ Ντικ, δε θα είχε υπάρξει ούτε και το Matrix, κάτι τέτοιο.

Ανώνυμος είπε...

Τη μουσική του Παπαθανασίου,ιδίως από τους τίτλους τέλους του Blade Runner ξεχάσατε... (Εκτός αν δεν το ξεχάσατε, αλλά δε σας συγκίνησε, οπότε πάσο!)

yb είπε...

Μμμμ ενδιαφέρον...αν μιλάμε για ταινίες που μας σημάδεψαν για ιδιαίτερους, προσωπικούς ή και συγκυριακούς λόγους, μόνο δυο -τρεις θα έβγαζα απο τη λίστα σου και θα έβαζα στη θέση τους το La Luna του Bernardo Bertolucci και το Grand Bleu του Luc Besson.

Ειρήνη Βεργοπούλου είπε...

Αααα......η σημερινή ανάρτηση είναι ένα κέρασμα ζαχαροπλαστείου Προκόπη, ίσως γιατί για τις μισές συμφωνώ απόλυτα. Είναι και στη δική μου λίστα των δέκα -δεκαπέντε αγαπημένων.

Η Μεγάλη Ανατριχίλα με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που την είδα, και, αν και ήμουν πάρα πολύ νέα, ένιωσα να ταυτίζομαι με τους τότε σαραντάρηδες ήρωες, σαν να έβλεπα το μέλλον ήδη. Το σάουντράκ της με ακολουθεί χρόνια τώρα.

Το Μπλέηντ Ράννερ είναι λατρεμένη ταινία, παρόλες τις ενστάσεις των οπαδών του Ντικ, γιατί είναι η καλύτερη ίσως ταινία επιστημονικής φαντασίας , μαζί με το 2001, και ο Ρίντελυ Σκοτ δεν ξανάκανε κάτι τόσο καλό, ούτε ο Μονομάχος του που αγαπώ πολύ δεν είναι αυτού του επιπέδου..... 'Οταν ο Ράτκερ Χάουερ ως αρχι-ρέπλικα δακρύζει και λέει ότι έχει δει τα αστέρια και το σύμπαν, δακρύζεις και ο άνθρωπος θεατής..... Και ναι, η νουάρ Σων Γιανγκ ( που τα έβαλε με το κατεστημένο του Χόλλυγουντ και για αυτό την θάψανε μετά), ο Χάρρισον στα καλύτερά του, και η μουσική του Βαγγέλη.

Το Σέβεν, ανεπανάληπτο θρίλερ, που το βλέπω κάθε φορά σε επανάληψη στην τιβι και δεν το χορταίνω, αριστούργημα. Και μαζί ,οι Συνήθεις 'Υποπτοι. Συνδετικός κρίκος: Κέβιν Σπέισι.

Μπραζίλ, μια πολύ 'δύσκολη' ταινία, που δεκαετίες περνάνε και ακόμα την 'ψάχνουμε'....πολύ μπροστά από την εποχή της.

Να προσθέσω δύο τεράστια διαμάντια, σε μια δική μου νοητή λίστα: Μπάρρυ Λϋντον, μια και αναφέρθηκε εδώ το όνομα Κιούμπρικ. Κέντημα κινηματογράφου, τόσο καλό, που τσιγγουνεύτηκαν να το θαυμάσουν τότε, και πλήγωσαν τον δημιουργό του.
Και, Αποκάλυψη Τώρα, στην φουλ βερσιόν των τριών ωρών. Πάααρα πολύ τολμηρό για τους Αμερικάνους, για να το αγαπήσουντ στον καιρό του. Μόνο για αυτό ,και για το Νονό, αξίζει την αθανασία ο Κόππολα.

Συγνώμη για το μακροσκελές αυτή τη φορά σχόλιο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τη λατρεία μου για κάποιες ταινίες. Μας κάνουν τέτοιες συζητήσεις, καλό ;-)))

Prokopis Doukas είπε...

@Γιώργος Διαλλινάς: Μα είναι βασανιστήριο να διλαέγεις (και κυρίως να αποκλείεις) ταινίες... Ευχαριστώ για τη λίστα!

@Elias: Οκ, καμία αντίρρηση. Εγώ πάλι, δεν είμαι βαμένος φαν, αλλά τον ευχαριστώ για τις εμπνεύσεις που έδωσε... :-)


@Ανώνυμος: Όντως, παράλειψη μου. Ήταν πολύ καλή η μουσική - και την παίζω συχνά...


@yb: Ναι, εντελώς προσωπικά - και μη "αξιολογικά".. :-)


@Ειρήνη Βεργοπούλου: Χαίρομαι για το κέρασμα - και συμφωνώ κατά τα άλλα... :-)

Ανώνυμος είπε...

Afou milate gia cinema, einai i evkairia na sas protino na pate sto 12o festival galofonou kinematografo me katapliktikes tainies. Tha vrite to programma edo:

http://www.ifa.gr/fff12/

Bons films !

Sophie

killlbill είπε...

OYAOY νομιζα πως μονο στην δικια μου λιστα ειναι το High Fidelity!!!!
επιτελους γιναμε δυο.....:)

Khlysty είπε...

Ωραία λίστα, Προκόπη, αλλά έχει ένα φάουλ: ο Χάουερ δεν έπαιζε στον "4ο Άνθρωπο", αλλά στον "Πορτοκαλί Στρατιώτη" και το "Spetters" του αγαπημένου Βερχόφεν. Κατά τα λοιπα, βάλε και την "Απόδραση Από τη Νέα Υόρκη" και είμαι μέσα!!!

Ανώνυμος είπε...

Α! Ξέχασα kαι το alien 1, του ridley scott δεν είναι και αυτό? με τη συκλονιστική sigourney weaver, πολύ φεμινιστική ταινία, επίσης στη λίστα μου! και το ice storm παλι με την ίδια.στους ίδιους σκηνοθέτες γυρνάω..

Σοφία xx

Prokopis Doukas είπε...

@Sophie: Merci!

@killlbill: Νομίζω οτι σε πολλού μουσικόφιλους θα άρεσε αυτή η ταινία...

@ Khlysty: Σωστό, το διόρθωσα αμέσως, μαζί με το όνομα του Ολλανδού, που του είχα γράψει λάθος. Φαίνεται οτι μπερδεύτηκα με κάποιο άλλο φιλμ του Βερχόφεν... Πάνε και 30 χρόνια πια.. Ευχαριστώ πάντως.. :-)

Το Alien μου έπεσε λίγο "αηδιαστικό", με τα τέρατα και τα αυγά τους..

Απόδραση από τη Νέα Υόρκη, Αλιεν - λίγο αντρικά γούστα δεν είναι αυτά; :-)

Ανώνυμος είπε...

ναι είναι αηδιαστικό με τα τέρατα και τα αυγά τους, αλλά τη θεωρώ σημαντική ταινία. και έιναι ένα ωραίο role model η sig. weaver. είχα στείλει και ένα άλλο post αλλά κάτι λάθος έκανα και δεν ανέβηκε. έλεγα ότι ξεχάσατε το play time του tati, την βρίσκω πολύ μπροστά και επικαιρη. την έκανε το 60.. τον χρεωκόπησε και όλας τον άνθρωπο.

επίσης, το all about eve.. με τη betty davis?

και το broke back mountain tou ang lee..

music wise, μέσω της magnolia, γνωρισα τη μουσικό aimee mann, από τη βοστώνη, στην συστήνω ανεπιφύλακτα.

και η κοιλιά του αρχιτέκτονα, είναι και αυτή από τις καλύτερες μου. και τόσο στενάχωρη.

ωραία όλα αυτά και ένα ωραίο break να μιλάς για ταινίες γιατί έιναι δύσκολα τα πράγματα..

φιλιά,

Σοφία

Ανώνυμος είπε...

αντρικό γούστο το alien?
δεν νομίζω τάκη!
όπως λέω και στο προηγούμενο email, τη βρίσκω μια φεμινιστική ταινία (μεταξύ άλλων, οκ). μια γυναίκα, που έχει δίκιο all along, που την κάνουν question και αυτοί από πα΄νω της και οι κατώτεροί της- δεν την υπακούν καν-, η πιο επαγγελματίας μέσα σε αυτό το σκάφος, η πιο έξυπνη και αυτή που σώνεται- προς το παρόν. και στο alien 3 νομίζω βλέπουμε ξανά τη macho συμπεριφορά, όχι? she takes no bullshit.
ένα πολύ καλό role model νομίζω..
Σοφία
xx

Ανώνυμος είπε...

να προσθεσω και εγω δυο ταινιες
α. until the end of the world
β. pump up the volume

black symphony είπε...

Πολύ καλό TOP 10!!!Κρίμα για τις επιλαχούσες, γιατί είναι εξίσου καλές.Θα μπορούσες να κάνεις Top 20!!! Έχω κι εγώ!!!(http://culturalsynergie.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82

ShareThis