Η αθέατη πλευρά του φεγγαριού, οι εικόνες και οι ήχοι από την προσελήνωση που στοιχειώνουν την παιδική μας ηλικία (ίσως πολύ περισσότερο από άλλα πολύ σημαντικά γεγονότα της δεκαετίας του ’60, όπως ο Μάης του ’68, ο πόλεμος του Βιετνάμ και οι αιματηρές ταραχές στα αμερικανικά πανεπιστήμια, το Woodstock ή η δολοφονία του JFK - που αφορούσαν τους μεγαλύτερους), ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός των δύο υπερδυνάμεων, το πρόγραμμα SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), οι υπαρξιακές αναζητήσεις ενός συνεσταλμένου καθηγητή φιλοσοφίας, η ανθρώπινη μοναξιά και οι ανθρώπινες σχέσεις, η συμφιλίωση των λαών και των αδελφών - όλα αυτά μπερδεύονται γλυκά, στην εντυπωσιακά ευρηματική παράσταση του “The Far Side of the Moon”, του Καναδού Robert Lepage.
Με έναν μόνο ηθοποιό επί σκηνής, με πολλαπλούς ρόλους (κι ένα σκηνικό που μεταλάσσεται και φωτίζεται ευφυώς - μόνο και μόνο η χρήση της οθόνης/πόρτας πλυντηρίου/φινιστρινιού διαστημοπλοίου αξίζει τον κόπο), o Lepage επιβεβαιώνει (εδώ και δέκα χρόνια) τη ικανότητα του να συγκινεί ελλειπτικά, γράφοντας και σκηνοθετώντας με άφθονο (μελαγχολικό) χιούμορ και μπόλικη καναδέζικη προφορά στα γαλλικά. Μέχρι την Κυριακή, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών - αν μπορείτε, μη το χάσετε!
Η φωτό από την παράσταση είναι από το www.teakdoor.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.comH μουσική της παράστασης είναι της Laurie Anderson, που όμως υπολείπεται των τριών "guest" κομματιών από τον John Coltrane, τον L.V. Beethoven ("Moonlight Sonata") και τους Led Zeppelin ("Dazed and Confused"). Οι τελευταίοι, για τις δικές μου μνήμες, "κλέβουν την παράσταση", γιατί επενδύουν μια σκηνή στο παιδικό δωμάτιο του πρωταγωνιστή - και γιατί ήθελα εδώ και πολύ καιρό να το βάλω στο blog. Το πρώτο LP του βρετανικού συγκροτήματος (1969) ήταν από τα πρώτα που απέκτησα, σε πολύ μικρή ηλικία, δώρο Γάλλων φίλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου