11.12.11

Η διαρκής παρουσία του έρωτα

Στην παρουσίαση της “Απουσίας του Έρωτα”, τόλμησα να αναφερθώ στη συζήτηση με έναν υπεραντλατικό φίλο, που ασχολείται με τις ανατολικές φιλοσοφίες.


“΄Ενα από τα λάθη που κάνει ο πολιτισμός μας, ο δυτικός πολιτισμός, είναι οτι εξιδανικεύει και μυθοποιεί τον έρωτα, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως έντονη τάση του ανθρώπινου είδους προς τη μυθοποίηση, το “αυτοπαραμύθιασμα”. Έτσι, δεν έχουμε μελετήσει επαρκώς και δεν κάνουμε διάκριση, όπως οι ανατολίτες, στους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους σχετιζόμαστε ερωτικά ή αλλιώς “ως ζευγάρια”.

Άλλο λοιπόν η συνεννόηση και η συντροφικότητα, η δυνατότητα δηλαδή του ζευγαριού να αλληλοκατανοείται, να συμπορεύεται και τελικά να είναι “συνέταιρος” και “φίλος”. Άλλο το “romance” και το φλερτ, το να είσαι δηλαδή ερωτευμένος και να χτυπάει η καρδιά σου μόλις βλέπεις τον άλλο να στρίβει από τη γωνία - “to be in love”, όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες, κάτι που σπάνια κρατάει πολύ καιρό. Και άλλο (και τελείως διαφορετικό) το να έχεις καλή και βαθιά σεξουαλική επαφή, να μπορείς να κάνεις την υπέρβαση του “να γίνεσαι ένα με τον άλλον”, να βιώνεις την πιο μεταφυσική εκδήλωση που διαθέτει ο μέσος άνθρωπος, μαζί με την τέχνη βεβαίως. Άμα πετύχεις δύο στα τρία, είσαι πολύ τυχερός.”

Εδώ πολλές από τις παριστάμενες κυρίες είχαν αντιρρήσεις. Και αν και η γυναικεία ψυχολογία είναι για μένα γενικώς θαυμαστή, καθώς θεωρώ τη γυναίκα (στατιστικά και σχηματικά μιλώντας) πιο ανεπτυγμένη από πλευράς ψυχικής ολοκλήρωσης και συναισθηματικής νοημοσύνης, ομολογώ οτι πάντα δυσκολευόμουν να ταυτιστώ με αυτή τη συγκεκριμένη “ένσταση”: Πώς μπορούμε (ή τολμάμε) να διαχωρίζουμε το “ερωτευμένος” από την καλή σεξουαλική επαφή, είναι η μόνιμη απορία (κάτι που οι άντρες κάνουν με περισσότερη ευκολία). Και η απάντηση μάλλον έρχεται, αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές στη ζωή του έκανε καλό σεξ χωρίς να είναι ερωτευμένος ή και πόσες - παρότι ερωτευμένος - δεν είχε και το καλύτερο σεξουαλικό ταίριασμα...

Η αλήθεια είναι η η σύγχρονη ζωή δεν είναι εύκολη στο ερωτικό πεδίο. Ένα ολόκληρο “μοντέλο σχετισμού”, που βασιζόταν πάνω στις συμβάσεις και τις παραδοχές της απροσχημάτιστα φαλοκρατικής κοινωνίας, έχει καταρρεύσει - καινούργιο ακόμα δεν έχουμε βρει, και θα το ψάχνουμε μάλλον για πολύ καιρό. Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες (και στον μη αναπτυγμένο κόσμο ακόμα), ο γάμος υπαγορευόταν αποκλειστικά από κοινωνικές και οικονομικές επιθυμίες και επιταγές, η σεξουαλική ζωή πριν από αυτόν ήταν ανύπαρκτη για τους περισσότερους, η γυναίκα αντάλασσε την προστασία της με αιώνια πίστη και υποταγή.

Με τη σεξουαλική απελευθέρωση, από τη δεκαετία του ’60 και μετά, η γυναίκα χειραφετήθηκε, οι σεξουαλικές σχέσεις απενοχοποιήθηκαν - και τα πράγματα έγιναν (ραγδαία) πιο περίπλοκα, ειδικά για τη γυναίκα, που καλείται να υπηρετήσει πολλαπλούς ρόλους. Η κοινωνία παρέμεινε φαλλοκρατική, η γυναίκα καλείται να είναι αυτόνομη στη ζωή (όπως πρέπει), αλλά και να παραμένει αντικείμενο του πόθου - μόνο η διαφορά ανάμεσα στην κοκεταρία ενός άντρα και μιας γυναίκας στο σεξουαλικό παιχνίδι δείχνει πόσο ακόμα τα πράγματα είναι (και ίσως θα παραμείνουν) “άνισα”. Σήμερα πάντως, ολοένα και περισσότερο διαπιστώνουμε πόσο ταυτόχρονα η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη και από ελευθερία και από την ασφάλεια της δέσμευσης - και από την τόνωση του καινούργιου φλερτ και από την τρυφεράδα της “αγκαλίτσας”.

Αν λοιπόν το “παραμύθι με τον πρίγκηπα (ή την πριγκήπισσα)” είχε κάποτε ένα συγκεκριμένο σενάριο ζωής, σήμερα που οι σχέσεις είναι (ευτυχώς) πιο ελεύθερες, η αίσθηση του ανικανοποίητου μπορεί να διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Κι όπως καταγράφει η “Απουσία του Έρωτα”, η μοναξιά, η αδυναμία επικοινωνίας, οι μεγάλες προσδοκίες, η εσαεί αναμονή του ιδανικού συντρόφου έρχονται να “τυραννήσουν” τους περισσότερους - ή τέλος πάντων αυτούς που δεν έχουν την τύχη να βρουν ένα ταίριασμα πολύ αρμονικό και να ευτηχήσουν μαζί του, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.

Πολλές φορές, ο σύγχρονος άνθρωπος (με μια τάση αυτό να είναι πιο συχνό στις γυναίκες), δεν μπορεί ακόμα να δει την ερωτική επαφή ως αυτοσκοπό, να την απολαύσει στο μέτρο του δυνατού (ταιριάσματος) κάθε σχέσης και να μην προσδοκά “τον καβαλάρη με το άσπρο άλογο”, ώστε να απολαύσει το ερωτικό πάθος (άλλωστε, να μην ξεχνάμε και την αρχική έννοια της λέξης, που σημαίνει “πάθημα”). Και κυρίως, είναι δύσκολο και απογοητευτικό, να φοράμε κάθε τόσο (λες και μπορούμε να ερωτευτούμε δεκάδες φορές στη ζωή μας), το “κοστουμάκι” των δικών μας προσδοκιών και προδιαγραφών στον άλλο, παραμυθιάζοντας στην ουσία τον εαυτό μας και απαιτώντας αυτό που εμείς “προδιαγράψαμε”, αντί να εκτιμάμε κάθε μοναδική σχέση ξεχωριστά.

Αν λοιπόν, με τη βοήθεια της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, νοερά καταφεύγουμε μονίμως στο εξιδανικευμένο, η “απουσία του έρωτα” από τη σύγχρονη ζωή καλεί σε μια διαφορετική ίσως και πιο ισορροπημένη αντιμετώπιση - αυτή της αποστασιοποίησης (που ίσως δεν αρέσει σε πολλούς ως έννοια). Ή καλύτερα, αυτή της “διαρκούς παρουσίας του έρωτα” στη ζωή μας.

Γιατί ο έρωτας δεν είναι μόνο μια δυαδική υπόθεση, είναι υπό μια έννοια μια κατάσταση προσωπική, μια κατάσταση υψηλής ενέργειας και αγάπης για τη ζωή. Αν φυσικά έχει και “αντικείμενο του πόθου”, ακόμα καλύτερα. Ακόμα όμως και το πιο ανεπαίσθητο φλερτ ή το μικρότερο κοπλιμέντο, που δεν έχει σκοπό, παρά μόνο να τονώσει την αυτοπεποίθηση κάποιου που μας αρέσει ή να αποτελέσει μια προσφορά καλού συναισθήματος προς τον άλλον, είναι σημαντικό. Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι να μπορούμε να εκτιμήσουμε και να προάγουμε τον ερωτισμό μας, να βιώσουμε κάθε προσφερόμενη σχέση ως αυτόνομη και ταυτόχρονα έντιμη πρόταση επιλογής πλευρών ταιριάσματος, χωρίς να ζούμε με τη μαξιμαλιστική προσδοκία ενός ρομαντικού και ισόβιου “coup de foudre” - που ίσως δεν έρθει ποτέ, ακόμα περισσότερο αν δεν είμαστε εμείς στην υψηλή ετοιμότητα να το βιώσουμε.

Κι αυτή η “υψηλή ετοιμότητα” υπάρχει μόνο αν είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή. Επιζητώντας πάντα την αυτοβελτίωση και αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους με τρυφερότητα και διάθεση προσφοράς, που άλλωστε είναι η λέξη-κλειδί για την ερωτική επαφή. Τότε η ζωή μπορεί να μας κάνει τη χάρη, να μας το ανταποδώσει...









Η φωτό είναι από το www.board. ogame.org και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική διασκευή ενός από τα πιο ερωτικά τραγούδια των Cure, του Lovesong, από τη Βρετανίδα Adele. Προσέξτε την παραγωγή, με τα keyoboards σε ήχο οργάνου, την unplugged κιθάρα, τα βιολιά και τα drums να παίζονται στο rim, που φτιάχνουν την "τέλεια" ακουστική ποπ...

buzz it!

12 σχόλια:

athinovio είπε...

Καλημέρα, καταρχάς.
Άδικο δεν μπορεί κανείς να πεί ότι έχεις.

Όμως είναι γενικά αποδεκτό ότι όλες οι αναλύσεις πάνε "στον αγύριστο" όταν μας χτυπήσει ο έρως.

Μερικές φορές, δεν ωφελεί να αναλύεις, μόνο να απολαμβάνεις.

Prokopis Doukas είπε...

@ Αθηνά Νικολοπούλου: Μα άμα μας χτυπήσει, δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε, ακριβώς... :-)

Όλα αυτά τα γράφω για το υπόλοιπο διάστημα, που είναι μεγαλύτερο, δυστυχώς...

γ.κ. είπε...

..... στην Ανατολή την στιγμή του οργασμού λένε "φεύγω" και στη Δύση "έρχομαι"....
:-)

αυτό βεβαίως δεν πρέπει να μας προκαταβάλει
σε κάτι για το ίδιο το "ταξίδι" που έχει και την πραγματική Σημασία για μας...



Καλό Μεσημέρι

Prokopis Doukas είπε...

@ΨουΞ: Πολύ ενδιαφέρον, δεν το ήξερα.. :-)

Και βέβαια δεν πρέπει να σας προκαταλαμβάνει...

Ανώνυμος είπε...

Ρεαλιστικότατο κείμενο. Όμως έχω την εντύπωση πως πετάς το μπαλάκι εξ'ολοκλήρου στο γυναικείο φύλο.

Prokopis Doukas είπε...

@BlondeElena: Όχι, αυτά που λέω ισχύουν και για τα δύο φύλα. Απλώς συναντούν λίγο μεγαλύτερη αντίσταση στο γυναικείο φύλο...

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, ναι, το θηλυκό φύλο είναι κολλημένο με το συναίσθημα.

Όπως και να έχει, δίνεις ώθηση να ξεκινήσει η ανάγνωση του Χειμωνά.

Prokopis Doukas είπε...

@ BlondeElena: Μα αυτό λέω, οτι δεν χρειάζεται να έρθει "ο καβαλάρης με το άσπρο άλογο", για να υπάρχει συναίσθημα...

Margo είπε...

Γράφεις για τον έρωτα ως κατάσταση υψηλής ενέργειας και συμφωνώ πως προϋποθέτει να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή αλλά και με τον εαυτό μας που είναι μέρος της για τον βιώσουμε. Βάζουμε πολλά εμπόδια όμως, γι αυτό και δεν συναντά κανείς συχνά ανθρώπους που να φτάνουν σε τόσο υψηλά ενεργειακά επίπεδα μέσω της ερωτικής σχέσης. Ο χρόνος βοηθά να τα βρούμε με τον εαυτό μας και με τους άλλους ώστε να απολαμβάνουμε τις όποιες χαρές της ζωής.

Καλή βδομάδα εύχομαι!

Prokopis Doukas είπε...

@Margo: Γι αυτό μιλάω για αυτοβελτίωση (που προϋποθέτει φυσικά αυτογνωσία), στο τέλος του κειμένου. Καλή εβδομάδα! :-)

Ανώνυμος είπε...

Με καλυπτει απολυτα!

Ευτυχία Τσιλικίδου είπε...

Για να φτάσεις σε αυτό το υπέροχο απόσταγμα, πρέπει να περάσεις από όλα τα στάδια: και της ανωριμότητας στον έρωτα, και της προσδοκίας του "πρίγκιπα με το άσπρο άλογο", και της απογοήτευσης, και του θυμού...
Και ναι, για να τα μετουσιώσεις όλα αυτά σε γνώση, εμπειρία και "έρωτα-αγάπη για τη ζωή" (και να μην σου μείνει ο θυμός με τα εκνευριστικά κλισέ μετά από κάθε "αποτυχία", τύπου "όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια" και "όλες οι γυναίκες είναι (μπιπ)"), πρέπει να έχεις πάρει γερές δόσεις αγάπης, να είχες την τύχη να έχεις καλούς δασκάλους στη ζωή και να έχεις τη διάθεση να "εκ-παιδεύεις" (μια πορεία χωρίς τέλος…) τον εαυτό σου στην "αυτοβελτίωση και την αντιμετώπιση των ανθρώπων με τρυφερότητα και διάθεση προσφοράς"
Η αυτογνωσία-αυτοβελτίωση και η αυτοκαλλιέργεια είναι βάση για πάρα πολλά καλά... Αλλά λείπει, απουσιάζει... Εξ' ου και τα προβλήματα…

ShareThis